Μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε από το νόμο του Καλλικράτη και το μνημόνιο, με τα γνωστά προβλήματα και τα συσσωρευμένα χρέη, οι δήμοι κλήθηκαν να αποφανθούν για τη τύχη των Δημοτικών Αθλητικών οργανισμών. Η πλειονότητα των μεγάλων δήμων ορθώς διατήρησαν τους ΔΑΟ ως ανεξάρτητα νομικά πρόσωπα, ενώ η πλειονότητα των μικρότερων δήμων, στο πνεύμα των συγχωνεύσεων, εξίσου ορθώς προχώρησε στην συγχώνευση των ΔΑΟ σε ένα ενιαίο φορέα Αθλητισμού και Πολιτισμού. Ποια είναι όμως η πραγματική κατάσταση με τους ΔΑΟ;
Οι ΔΑΟ, σταδιακά από την ίδρυσή τους μέχρι σήμερα, εξελίχτηκαν σε συγκεντρωτικά γραφειοκρατικά κέντρα, με πληθώρα υπαλλήλων, με απύθμενους και πλασματικούς προϋπολογισμούς. Οι δυνάμεις του δικομματισμού εκμεταλλεύτηκαν τη δράση τους, διαμορφώνοντάς τους σε μηχανισμούς οργάνωσης και στήριξης του γραφειοκρατικού πελατειακού συστήματος. Έτσι, τουλάχιστον τη τελευταία δεκαετία μετατράπηκαν σε υδροκέφαλους μηχανισμούς, παράθυρο για διορισμούς ημετέρων, όργανα υποστήριξης του εκάστοτε δημάρχου και κομματάρχη του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Σήμερα, οι ΔΑΟ των δέκα μεγάλων δήμων της χώρας διαθέτουν απίστευτα μεγέθη προσωπικού παντός είδους, με κυριαρχία των ελαστικών σχέσεων εργασίας (συμβασιούχοι και μπλοκάκι). Για παράδειγμα, ο Οργανισμός Νεολαίας Άθλησης ενώ έχει 600 εργαζόμενους, εκ των οποίων οι 200 είναι γυμναστές, θα έπρεπε να έχει καταστήσει την Αθήνα ως τη πιο αθλητική πόλη του κόσμου, αλλά δεν τα έχει καταφέρει. Ενώ αντιθέτως η πόλη του Μονάχου με 15 άτομα διοικητικό προσωπικό έχει πετύχει σημαντικότερα αποτελέσματα.
Όλοι ανεξαιρέτως οι ΔΑΟ των μεγάλων δήμων απομυζούν σημαντικό ποσοστό του γενικού δημοτικού προϋπολογισμού και είναι χρεωμένοι με ποσά εκατομμυρίων ευρώ, ως αποτέλεσμα του εκτροχιασμού τους από τους στόχους και του σκοπούς της δημιουργίας τους. Χαρακτηριστικά τονίζουμε πως το χρέος του ΟΝΑ της Αθήνας κινείται στα 4 εκατ. ευρώ, ανάλογα είναι και τα χρέη της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, της Λάρισας κλπ.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τους ΔΑΟ εντοπίζεται στη σχέση προϋπολογισμού προς το παραγόμενο έργο, όπου τα πράγματα είναι αποκαρδιωτικά. Σε όλους ανεξαιρέτους τους ΔΑΟ των μεγάλων πόλεων το 80-85% του προϋπολογισμού τους προορίζεται για μισθοδοσία του προσωπικού, στοιχείο που τους καθιστά άμεσα αντιπαραγωγικούς. Απεναντίας, τα ποσά που διατίθενται για αθλητικές δραστηριότητες δεν ξεπερνούν το 10-15% στη καλύτερη περίπτωση, με εξαίρεση μόνο τον ΔΑΟ Κομοτηνής. Δηλαδή τίθεται επιτακτικά το θέμα ενός διαφορετικού προσανατολισμού και αναδιανομής των πόρων.
Μετά από 40 χρόνια λειτουργίας τους οι ΔΑΟ της Ελλάδας εξακολουθούν να απουσιάζουν από τις λίστες μετρήσεων της ΕΥΡΟΦΙΤ σε σχέση με το παραγόμενο έργο τους. Παρά την σημαντική τους χρηματοδότηση δεν έχουν πετύχει μετρήσιμα μεγέθη ως προς την σταθερή και συστηματική αθλητική δραστηριότητα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού: σύμφωνα με σχετική μελέτη του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου από το 2008, οι ΔΑΟ έχουν πετύχει μηδαμινά αποτελέσματα στο τομέα αυτό, για την Αθήνα 0,18%, τη Θεσσαλονίκη 0,12%, τη Λάρισα 0,75%, τη Πάτρα 0,51% κλπ. Την ίδια ώρα τα νούμερα για το Μόναχο είναι 21%, το Σέφιλντ 21%, τη Φρανκφούρτη 19%, το Μπορντώ18%, τη Μπολόνια 18%, την Πράγα 13%, για να μην αναφέρουμε τα απίστευτα ποσοστά 60-80% των Σκανδιναβικών χωρών.
Κοινή πλέον διαπίστωση ότι οι ΔΑΟ αρκούνται σε επετειακές εκδηλώσεις υπό τύπον επικοινωνιακής φιέστας, όπως ο γύρος της Αθήνας. Επιπλέον, οι δραστηριότητες που αναπτύσσουν στην ουσία μιμούνται δράσεις του ερασιτεχνικού και επαγγελματικού αθλητισμού με αποτέλεσμα συχνά να συγκρούονται με τα ερασιτεχνικά σωματεία.
Οι σύγχρονες ανάγκες επιβάλλουν ώστε ο κάθε ΔΑΟ να θέσει ως στόχο την κατάκτηση ενός ποσοστού πάνω από το 5% του εργαζόμενου και κοινωνικά αποκλεισμένου πληθυσμού. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται να αναπτύξουν δράσεις σε όλους τους χώρους που διαθέτουν και να αξιοποιήσουν κάθε μέσο. Μερικές δραστηριότητες που θα μπορούσαν να αναπτύξουν είναι ποδηλασία κάθε εβδομάδα σε σταθερή ημέρα και ώρα, δρόμους υγείας, γυμναστική σε πλατείες και δρόμους, παντός είδους χορούς, αξιοποίηση των σχολικών εγκαταστάσεων για οργανωμένες αθλοπαιδιές, προγράμματα για παιδιά στις παιδικές χαρές, περιπάτους υγείας, οργανωμένες δράσεις για ανθρώπους με προβλήματα υγείας, ανάπτυξη νέων αθλημάτων όπως πχ το ΚΟΡΦΜΠΟΛ, ημέρα αναβίωσης παραδοσιακών παιγνιδιών κλπ.
Είναι απαραίτητο να υπάρξουν αποκεντρωτικές πολιτικές και να αξιοποιηθούν οι νέες δημοτικές κοινότητες, με διασπορά του προσωπικού σε αυτές, στις γειτονιές και όχι στα γραφεία. Οι γυμναστές άμεσα στους αθλητικούς χώρους. Πρέπει σε κάθε χώρο να υπάρχει οργανωμένο, μόνιμο και σταθερό πρόγραμμα, π.χ. θα ήταν σημαντικότερος ο γύρος της Αθήνας σαν αποκορύφωμα μιας σειράς εκδηλώσεων και δρόμων υγείας στα διαμερίσματα.
Δυστυχώς, στους μεγάλους Δήμους οι νέοι προϋπολογισμοί που ψηφίστηκαν από τις πλειοψηφίες δεν υπηρετούν μια τέτοια λογική. Απεναντίας, κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με τα προηγούμενα χρόνια και δεν παρέχουν τη δυνατότητα ανάπτυξης ποιοτικά νέων δραστηριοτήτων. Ως εκ τούτου είναι καταδικασμένοι να αναπαράγουν ελλείμματα και να συντηρούν το υδροκέφαλο γραφειοκρατικό καθεστώς. Η Αριστερά δεν έχει αυταπάτες, δεν μένει απαθής και προβάλλει τη δική της εναλλακτική πρόταση.
Αλεξίου Κώστας , εκπρόσωπος της «Ανοιχτής Πόλης» στο ΔΣ του ΟΝΑ Αθήνας
23-4-2011
0.000000
0.000000
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Σχετικά
στο κοκκινο 105,5 fm
Αυγή
Εποχή
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΞΤΡΕΜ 