DIEGO ARMANDO MARADONA ο θεός των φτωχών
«Βλέπω παιδιά να τυφλώνονται, γιατί δεν έρχονται εμβόλια. Γιατί το αμερικάνικο εμπάργκο δεν τ’ αφήνει να φτάσουν. Η προπαγάνδα μου είναι αδύναμη, ενώ η αμερικάνικη ισχυρή. Σε κάνει να πιστέψεις ότι ο Μάικλ Τζάκσον έχει παιδιά. Υπερασπίζομαι τον κομμουνισμό. Υπερασπίζομαι τους ανθρώπους, τους Κουβανούς. Την τιμιότητά τους, την ευγένειά τους, το ταμπεραμέντο, τον πατριωτισμό τους. Η Κούβα είναι μια αξιοπρεπής χώρα, που μάχεται εναντίον όλων!»
«Ο Τσε είναι ο εθνικός μου ήρωας! Δεν είναι τρομοκράτης όπως κάποιοι λένε στη χώρα μου. Τρομοκράτες είναι ο Γκαλτιέρι κι ο Βιντέλα που σκότωσαν παιδιά! Εκλεβαν παιδιά, έπαιρναν τα νεογέννητα από τις μητέρες τους. Τις έκλεβαν και τις σκότωναν, όταν διαμαρτύρονταν. Όχι ο Τσε, μη με κοροϊδεύετε. Οι τρομοκράτες είναι άλλοι. Ολοι αυτοί οι πολιτικοί που σήμερα έχουν τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό, που έχουν κλιματισμό, που τρώνε και πίνουν κάθε μέρα ό,τι θέλουν»….. «Μπερδεύουν τα πράγματα επίτηδες. Σε χαρακτηρίζουν τρομοκράτη, ενώ υπερασπίζεσαι το δίκιο και το σωστό. Το σωστό για τον άνθρωπο και το λαό. Αλλά αυτό δε συμφέρει αυτούς τους δολοφόνους. Γιατί είναι δολοφόνοι. Δολοφόνοι με πιστοποιητικό, δολοφόνοι με γαλόνια. Για μένα δεν υπάρχει Σαν Μαρτίν, Μπελγκράνο, τίποτα. Ολα αυτά μοιάζουν κωμωδία. Για μένα ο Τσε είναι ο μόνος μου εθνικός ήρωας»
«Θυμάμαι πολύ καλά την ημέρα που γνωριστήκαμε με τον Φιντέλ! Ηταν 28 Ιουλίου του 1987, σχεδόν μεσάνυχτα. Ο «El Comandante» μας δέχτηκε στο γραφείο του. Ημουν τόσο νευρικός, που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Με ρώτησε αν πονάω όταν κλοτσάω την μπάλα ή όταν κάνω κεφαλιά. Του απάντησα, όχι. «Τότε εγώ, γιατί πονούσα όταν ήμουν παιδί;», με ρώτησε. Γιατί τότε, του απαντάω, χρησιμοποιούσαν έναν διαφορετικό τύπο μπάλας, ήταν πολύ βαριά. Μετά, ήθελε να μάθει τον τρόπο που χτυπάω τα πέναλτι. Του είπα ότι παίρνω δυο μέτρα φόρα και κοιτάζω το τέρμα όταν ακουμπάω για τελευταία φορά το δεξί μου πόδι και έχω σηκώσει το αριστερό για να σουτάρω. «Δηλαδή, σουτάρεις χωρίς να κοιτάζεις την μπάλα;», ήταν η επόμενη απορία του και εγώ του απάντησα: «Σύντροφε, το τι μπορεί να κάνει ο ανθρώπινος νους δεν έχει όριο. Πάντοτε αναρωτιέμαι πού μπορεί να φτάσει, σε συνδυασμό με το σώμα. Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του αθλητισμού. Είναι κάτι το καταπληκτικό». Βέβαια, εκπληκτικός είναι ο τρόπος που μου έχει σταθεί ο Φιντέλ. Το ότι ζω το χρωστάω σε δυο …γενειάδες, σ’ αυτόν και στον Θεό».
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα
στο κοκκινο 105,5 fm
Αυγή
Εποχή
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΞΤΡΕΜ 