Αστυνομικό στριπτίζ και εκφυλισμός
Το εκρηκτικό μείγμα της βίας ούτως ή άλλως υπάρχει. Έχει συντεθεί από τις κοινωνικές αντιθέσεις και τα αποτελέσματα των αντιλαϊκών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Η ανεργία, η ανέχεια, η ανασφάλεια, η καταστολή και καταστρατήγηση των ατομικών δικαιωμάτων, η έλλειψη προοπτικής για τους νέους αποτελούν τις πρώτες ύλες για την εμφάνιση της βίας. Όσο θα επιδεινώνεται η κοινωνική και οικονομική κρίση τόσο θα αυξάνεται η βία. Τι είναι όμως αυτό που μετατρέπει το γήπεδο σε τόσο καρπερό έδαφος που πολλαπλασιάζει το μέγεθος και τη σκληρότητα του φαινόμενου;
Η βία στα γήπεδα έχει αναλυθεί επαρκώς σε επιστημονικό και δημοσιογραφικό επίπεδο. Οι κύριες πλευρές έχουν να κάνουν πρώτα με την ιδιαιτερότητα των σχέσεων που αναπτύσσονται στην εξέδρα ανάμεσα στους οπαδούς, τον βρασμό και το πάθος, τις συνθήκες της ανωνυμίας, της ατιμωρησίας, της έλλειψης ατομικής ευθύνης. Επιπλέον με τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της ιεροτελεστίας στην εξέδρα, είναι εύκολο να κυριαρχήσουν μικρές αλλά δυναμικές ομάδες, οι οποίες έχουν στόχο να οδηγήσουν το παλλόμενο – αλλά μη σκεπτόμενο πλήθος – σε τυφλές συγκρουσιακές καταστάσεις. Κατά δεύτερο λόγο αίτιο της βίας στα γήπεδα είναι διαμορφωμένες ιδεολογικές και συλλογικές ταυτίσεις και ένα γενικότερο αρνητικό κλίμα. Τρίτον, σοβαρό ρόλο παίζει η ευρεία καχυποψία που δημιουργεί το ίδιο το αθλητικό σύστημα της χώρας, μέσα στο αναξιόπιστο, αδιαφανές και αντιδημοκρατικό πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί.
Πάνω σε αυτή τη βάση αναπτύσσεται έντονη συζήτηση και προβληματισμός για τον ρόλο των ΠΑΕ, των οπαδών, τον ρόλο της αστυνομίας και των ιδιωτικών security, που προσλαμβάνουν οι ομάδες. Η παλιά οπτική για τη βία στα γήπεδα, δηλαδή ότι «φταίνε οι ΠΑΕ με τους στρατούς που δημιούργησαν για να εξυπηρετήσουν τα αγωνιστικά και κατʼ επέκταση τα οικονομικά συμφέροντα των ιδιοκτητών τους» ήταν σωστή και δίκαιη. Ισχύει ακόμα σε μεγάλο βαθμό, αλλά όχι απολύτως. Τα φεγγάρια άλλαξαν. Όσοι ιδιοκτήτες ΠΑΕ άρχισαν βλέπουν το ποδόσφαιρο σαν μια σύγχρονη κερδοφόρα βιομηχανία, επιθυμούν πια να πουλήσουν ένα προϊόν απαλλαγμένο από τη βία, που αποτρέπει τις πιο εύπορες κοινωνικές ομάδες και τα μεσαία στρώματα να ξοδέψουν χρήματα για αυτό.
Αυτοκριτική…
Πριν από λίγες ημέρες, όταν μια ενδεκάδα γνωστών παραγόντων συμμετείχε σε εκδήλωση των σχολών Μωραΐτη για τη βία στο ποδόσφαιρο, ο πρώην αντιπρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός Πέτρος Κόκκαλης παραδέχτηκε λάθη στο επίπεδο της ηθικής και της αθλητικής δεοντολογίας: «έχουμε κάνει λάθη σαν παράγοντες όσοι ασχοληθήκαμε με το ποδόσφαιρο όλα αυτά τα χρόνια. Το δικό μου και ίσως το πιο μεγάλο είναι πως ήθελα με κάθε τρόπο να κερδίζω. Το μόνο που με απασχολούσε είναι η νίκη». Αρκεί όμως αυτή η παραδοχή; Ολόκληρο αυτό το σύστημα έχει στηθεί για χάρη μιας παιδικής ιδέας κι εξ αιτίας ενός αλόγιστου πάθους για τη νίκη; Δεν υπήρξε κανένα οικονομικό και πολιτικό κίνητρο που συνόδευε τη νίκη; Δεν υπήρξε ποτέ σχέση των ομάδων τους με τους χρυσούς χορηγούς, τη Siemens, την Cosmote και άλλους; Δεν είναι οι ίδιοι που δημιούργησαν τις περασμένες δεκαετίες στο ποδόσφαιρο ένα τέρας που τώρα πια δεν ελέγχουν;
Είναι αντιληπτό ότι δεν τους ενδιαφέρει εάν ο χουλιγκανισμός υπάρχει διάχυτος στις γειτονιές, αρκεί να μην τον έχουν μέσα στα μαγαζιά. Γι’ αυτό και δεν συμφωνούν ΠΑΕ και κυβερνήσεις για το ποιος έχει την ευθύνη και επιπλέον το οικονομικό κόστος του ελέγχου μέσα στο γήπεδο, ποιος έχει ποιες αρμοδιότητες έξω και γύρω από το μαγαζί ή στις γειτονιές. Όσο ο ένας πετά το μπαλάκι στον άλλο, θα γινόμαστε μάρτυρες βίαιων επεισοδίων μέσα στα γήπεδα που θα λειτουργούν ως γεγονότα εκτόνωσης της κοινωνικής έντασης, χωρίς προοδευτικά πολιτικά χαρακτηριστικά κι αιτήματα και το πιθανότερο σε αντιδραστική κατεύθυνση. Επομένως, μπορούμε να εικάσουμε ποιους βολεύει και από ποιους υποθάλπεται η τυφλή βία στα γήπεδα.
Η αστυνομία…
Παράλληλα και η στάση της ελληνικής αστυνομίας στα γήπεδα εγείρει πολλές ενστάσεις όσον αφορά στον προσανατολισμό και την ικανότητά της να διαχειρισθεί ένα τόσο σοβαρό θέμα. Αλλά ποια αστυνομία έχουμε; Έχουμε μια αστυνομία που ξυλοκοπεί και προπηλακίζει εργαζόμενους που διαδηλώνουν και ταυτόχρονα μια αστυνομία που απουσιάζει όταν το έγκλημα γίνεται στη γειτονιά. Έχουμε μια αστυνομία που δεν μπορεί να κρατήσει στο αστυνομικό τμήμα 10 γνωστούς χούλιγκαν την ώρα του αγώνα, αλλά μπορεί χωρίς κόστος να εξευτελίζει τον οποιονδήποτε φίλαθλο γδύνοντας τον στην είσοδο του γηπέδου. Έχουμε μια αστυνομία που γνωρίζει μια προς μια όλες τις ένοπλες οπαδικές και φασιστικές γιάφκες και δεν τις κλείνει αλλά απαγορεύει στον μεμονωμένο οπαδό να εκδράμει με το ΙΧ και την οικογένειά του σε άλλη πόλη όπου αγωνίζεται η ομάδα του. Κυρίως όμως, έχουμε μια κυβέρνηση που καθοδηγεί την αστυνομία ή να καταστέλλει με αιματηρά αποτελέσματα όταν δεν πρέπει, ή αντιθέτως να παρακολουθεί αμέτοχη όταν χρειάζεται να παρέμβει.
Το υποχρεωτικό αστυνομικό στριπτίζ πριν από τον ποδοσφαιρικό αγώνα Πιερικός – ΟΦΗ δεν είναι απλά εξευτελισμός της έννοιας των ατομικών δικαιωμάτων του κάθε πολίτη και της ανθρώπινης υπόστασης, μέσα σε ένα χώρο που υποτίθεται ότι προάγεται ο πολιτισμός και ο αθλητισμός. Αποτελεί τη πιο «χυδαία» παραδοχή του εκφυλισμού του σύγχρονου αστικού ελληνικού κράτους και της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας του.
(υστερόγραφο: η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο sportdog.gr και άλλα αθλητικά site)
Τζούλιος Συναδινός
0.000000
0.000000
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Σχετικά
στο κοκκινο 105,5 fm
Αυγή
Εποχή
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΞΤΡΕΜ 